ARRATSALDE BATEKO ARIKETA

"Por antecomedores y galerias salió a patios iguales y repetidas veces al mismo patio. Subió por escaleras polvorientas a antecámaras circulares; infinitamente se multiplicó en espejos opuestos;... En el segundo piso, en el último de la casa le pareció infinita y creciente. La casa no es tan grande - pensó -. La agradan la penumbra, la simetria, los espejos, los muchos años, mi desconocimiento, la soledad."

Borges

Narrazio zati hau irakurtzean azken hitzak unkitu nau. Lehenengoko sentsazioa bakardadea sentitzean dena handi bihurtzen dela izan da. Bakarrik sentitzean tristeziak zure barrena konkistatzen du gela txikiena ere infinitu bihurtuz eta arazo txikienetik mundu bat eginez. Dena biderkatzen da zure buruan, pesimismoaren sarean erortzen zara ezerezetik hainbat historio ezberdin sortuz. Azkenean hau transmititzeko modu bat lortu nahi izan dut.

Espazioan islatu da biderkatze hori, sentimentuak bigarren maila baten utziz. Hala ere, mahaia islatzean eta norbanakoa ispiluetan ez ikustean arima hutsaren islada egin nahi izan da, ezer ez zarenaren sentimendua agertzea.